وبلاگستان فارسی؛ نگاهی به یک موجود خسته اما زنده

چند روز پیش که این مقاله از آرش را در وان بلاگینگ خواندم، تصمیم گرفتم نظرم را در یک کامنت برایش ارسال کنم، ولی کمی که بیشتر فکر کردم به این نتیجه رسیدم که بد نیست نظرم را در قالب یک پست کامل برای وان بلاگینگ ارسال کنم، چون در کامنت نمی‌شود به همه جزئیات پرداخت و لاجرم باید خلاصه‌نویسی کرد.

اساسا نمی‌خواهم بگویم که آرش اشتباه فکر می‌کند. وبلاگستان فارسی چند سالی هست که رونق گذشته را نداشته است و هنوز هم ندارد. به هر کسی که با فضای وبلاگ نویسی در ایران آشنا باشد، هر وقت نام وبلاگستان فارسی را بگویی از شما می‌پرسد منظورتان وبلاگستان دیروز است یا وبلاگستان امروز.

منظورم از وبلاگستان دیروز، همان دورانی است که پیدا کردن وبلاگ‌های خوب کار خیلی سختی نبود. هر کسی که صاحب اندیشه و قلم در موضوعی خاص بود، برای خودش یک وبلاگ ارزشمند داشت که مدام هم آن را به روز می‌کرد و مطالب جدید در آن منتشر می‌نمود. هر کسی هم که از مطالب وبلاگ نویسنده خوشش می‌آمد، در فید یا خبرنامه وبلاگش عضو می‌شد تا اگر پست جدیدی از او منتشر شد به راحتی باخبر شود. خود وبلاگ نویس‌ها هم ارتباط خوبی با هم داشتند و طرفدار قرص و محکم وبلاگ‌های همدیگر بودند. گاهی برای هم پست مهمان می‌نوشتند، گاهی در مطالب وبلاگ خودشان به یکی از پست‌های وبلاگی دیگر لینک می‌داند، گاهی در لینکدونی وبلاگ خودشان لینک وبلاگ‌های دیگر را قرار می‌دادند. خلاصه وبلاگ نویس‌ها از طریق وبلاگ‌های‌شان با هم تعامل داشتند. کیفیت نوشتارها هم خوب بود و هر کسی سبک خاص خودش در نوشتن را داشت.