از نوشتن نترسید

ابتدا با عرض سلام خدمت همه خوانندگان عزیز وبلاگ وان بلاگینگ و وبلاگ نویسان فعال وبلاگستان، امروز روز دومی بود که مدرسه ها شروع شدند و ما زنگ آخر نگارش (انشا) داشتیم. دبیری که داریم بسیار آدم فرهیحته و دانایی هست و من قصد دارم استفاده کامل رو از ایشون ببرم. بحث امروز کلاس ما درباره ضعف در نوشتن انشا و یا متنی بود. من با توجه به گفته های ایشون تصمیم گرفتم یک پست خیلی جمع و جور رو بنویسم.

اولین سوالی که از ما کرد این بود : «چند نفر فکر می‌کنند نمی‌تونند انشا بنویسند؟» دست 5-6 نفر بالا رفت، به یکی از بچه ها گفت که بازی دیشب رو دیدی ؟ ایران پاراگوئه رو دیدی؟ و در جواب گفت که بله دیدم، چطور ؟ بهش گفت که درباره‌ش برامون در حد 3-4 خط توضیح بده و لازم نیست بنویسی! خب این رفیق ما با دقت تمام 3-4 دقیقه حرف زد و گفت حالا میتونی اینو بنویسی ؟ بلدی بنویسی؟ گفت که بله! گفت خب الان مشکل تو در نوشتن چیه ؟ نمیدونی ؟ من میدونم تو خودت رو باور نداری، میترسی که بنویسی، می ترسی قضاوت بشی! میدونی داوری فوتبال سطح داره، وقتی شما داور سطح 3 باشی نمی تونی درباره داور سطح 1 نظر بدی، اما تو که الان خودت در حد یه نویسنده درجه 2 تونستی حرف بزنی چرا نمی تونی بنویسی ؟ همه که از تو شکم مادرشون نویسنده نبودن باید هر چی که میگی رو بنویسی و کم کم شیوا ترش کنی!

این بحث ادامه داشت و منم واقعا غرق بحث شدم. غرق اینکه چطوری می‌تونم برای وبلاگم راحت بنویسم. اما توی 5 دقیقه مونده به زنگ آخر یه جمله ای رو گفت که تا آخر که داشتم از خیابون بالا می‌اومدم توی فکرش بودم. «بچه ها از نوشتن نترسید!» این شد تیتر امروز وبلاگ من، واقعا چرا ما می‌ترسیم که بنویسم. حقیقت اینه که دنیای مجازی یه اعتبار درش وجود داره، حالا شما یه چیزی بنویسید که اعتبارتون کاسته‌شه، میتونید با چند تا مطلب دیگه دوباره و خیلی سریع تر اون اعتبار رو بدست بیارید. وبلاگ خوب در وبلاگستان کم نیست، اما وبلاگ نویس و وبلاگ عالی واقعا کم هست. منظورم از وبلاگ نویس عالی من یا نویسندگان دیجیاتو و زومیت نیست. (با حفظ احترامی که برای این دو وبلاگ واقعا خوب فارسی قائلم این رو میگم، من خودم یکی از مخاطبان این وبلاگ ها هستم) منظورم امثال جیک دابکین، تیموتی اسکایز و نمونه فارسی، مسلم میرزائی است.

یک وبلاگ نویس نباید که حتما پول دربیارد، اگر حتی ذره ای از علم و دانش خود را هم به خواننده‌اش منتقل کند، کار خود را کرده است.

اینکه چرا تصمیم گرفتم هرزگاهی دوباره توی وان بلاگینگ بنویسم برای این بود که دوباره شاهد ضعف هایی در وبلاگستان بودم و با خودم فکر کردم که شاید این دفعه مخاطب های بیشتری جذب کنم. خوش حال میشم این مطلب رو در شبکه های اجتماعی شیر کنید.